Ronduit

Een medewerker van Rijn IJssel Studentzaken vertelt een bijzonder verhaal uit de praktijk

Het is niet de vraag óf het er in zit, maar wanneer het eruit komt

In Nederland geeft 60% van de jongeren aan dat ze op school zoveel prestatiedruk ervaren, dat ze het gevoel hebben de situatie niet meer aan te kunnen.

Stress op zichzelf kan geen kwaad het werkt soms ook prestatieverhogend maar het gaat vooral om welke rol je het in je leven laat spelen. Zoek je op tijd ontspanning door uit je dak te gaan in de stad, thuis mee te blèren met Spotify of Youtube, ga je sporten, ga je klagen bij vrienden en kom je daardoor te weten dat zij het ook zwaar hebben en dat iedereen dat dus overkomt? Vraag je je ouders om alsjeblieft even gewoon realistische verwachtingen te hebben, want “Ik doe mijn best, maar ik ben volgens mij geen superheld, last time I checked?”

“Prestatiedruk en angst om te falen kennen vele gezichten”

De meeste studenten ervaren rug- of hoofdpijn tijdens toetsweken of liggen wel eens wakker als ze denken aan wat ze allemaal nog moeten doen om dat felbegeerde papiertje in handen te krijgen. Maar er zijn er ook studenten die gaan piekeren, de druk proberen te vermijden door niet te leren, door afwezig te zijn of totaal niet op te letten in de les of juist weer dagen en nachtenlang te studeren in de hoop zo ook beter te kunnen presteren. Prestatiedruk en angst om te falen kennen vele gezichten.

Bij de student neemt de spanning tijdelijk af, omdat hij naar zijn gevoel heel erg hard bezig is om het falen te voorkomen. Maar daardoor graaft hij in feite zijn kuil vooral dieper: hij is afwezig, hij is vermoeid, hij is kortaf of hyperactief, hij haalt slechte cijfers of helemaal geen cijfers. Het is logisch dat de student van zichzelf eist dat hij beter zijn best moet doen. Het is logisch dat je als ouder en docent dan wantrouwt: kan hij het eigenlijk wel? Ik wil toch iets meer van hem zien. En de cirkel is rond, de druk om te presteren neemt nog meer toe.

Dat waar de student in uitblinkt, komt er niet uit. Hij kan er zelf niet meer bij en jij als docent ziet het talent eigenlijk ook niet meer. En toch zit het er.

In die knul rechts achterin die altijd zwaar onverschillig in zijn stoel hangt en waarvan je je afvraagt wat hij hier eigenlijk komt doen. In dat meisje dat na elke les weer komt vragen of ze het wel goed heeft begrepen en of je haar toch niet even heel misschien zou willen helpen met... In die jongen vooraan die ijverig meeschrijft, al zijn huiswerk al weken af heeft en dan toch ocherm een vier haalt op rekenen. Of dat meisje waar je nooit wat van hoort en het op stage nu ook heel erg laat afweten.

Iedereen heeft iets wat hij absoluut niet kan en iedereen heeft talent. Dat krijg je er niet uit door heel hard te trekken, soms moet je er naar op zoek, soms heeft het tijd nodig om te rijpen. Het is niet de vraag óf het er in zit, maar wanneer het eruit komt. Wil een student durven uitblinken, zichzelf zijn en laten zien wat er in zit, dan heeft hij je vertrouwen nodig. Rustig wachtend, vanaf de zijlijn stimulerend, hopend dat jij degene bent waar hij het aan zal laten zien. En zo niet? Dan is het vast die geluksvogel na jou.

Monique Samsen