Ronduit

Ze was begin 2014 na de reorganisatie van

CIOS Arnhem de enige vrouw van het kwartet nieuw aangestelde teamleiders. Marijke Kamping nam afscheid van het lesgeven, maar stortte zich met overgave op haar leidinggevende positie in het onderwijsteam Bewegingsagoog.

De dagelijkse, directe omgang met studenten. De tijd dat ze onderwijs gaf. Dat ze als topsportcoördinator en studieloopbaanbegeleider voor latere toppers als handbalster Estavana Polman en volleybalster Kirsten Knip de weg baande naar glansrijke, internationale sportcarrières. Af en toe mist Marijke Kamping (1980) dat wel.

Na haar aanstelling als teamleider Bewegingsagoog was het snel gedaan met het rechtstreekse contact.

“Tot voor een jaar gaf ik nog het keuzevak zwemonderwijzer. Maar de lestijden botsten te vaak met andere afspraken. Het ging gewoon niet. Soms vind ik dat jammer. Mijn zwemstudenten kennen me nog en groeten me op de gang. De anderen denken: ‘wat doet dat mens hier op school’?

Wat doet Kamping op school? “Ik sta niet meer voor de klas, maar mijn weekprogramma zit vol met het plannen, organiseren en ontwikkelen van het onderwijs en het coachen en begeleiden van mijn team. Wij teamleiders géven geen onderwijs, wij stúren het onderwijs,” aldus Kamping die behalve teamleider ook verantwoordelijk is voor studieloopbaanbegeleiding, professionalisering en de contacten binnen CIOS Nederland.

Kamping en haar mannelijke collega’s werden destijds aangesteld als teamleider onderwijs, de toewijzing van de teams gebeurde later. “Ik had net zo goed leidinggevende van een ander team kunnen zijn. Al is de verdeling heel natuurlijk verlopen. Ik voel nu eenmaal de meeste affiniteit met Bewegingsagogie. Ik heb niet voor niets aan de Calo in Zwolle Bewegingsagogie en Psychomotorische Therapie gestudeerd. Ik sluit ook het best aan bij het type mensen dat zich in dit werkveld beweegt: sociale dieren die feeling hebben met mensen met een beperking.”

Bewegingsagogie wil beweging stimuleren bij mensen met een lichamelijke, verstandelijke of psychische beperking. “De softe kant van het sportonderwijs, inderdaad.” Kamping grinnikt. “De vrouwelijke kant? Misschien. Alhoewel Er zijn zes docenten binnen het uitstroomprofiel Bewegingsagoog en dat zijn allemaal mannen. Grappig, hè. Maar het hele team van 22 docenten is een gemêleerd gezelschap, dat is een groot voordeel. En we dragen de onderlinge samenwerking hoog in het vaandel.”

Een van de middelen die Kamping aanwendt om de groepsdynamiek binnen haar team (en de andere drie CIOS-teams) te bevorderen, is het project Performance Types, dat zij op school heeft geïntroduceerd. “Het gaat erom dat je erachter komt wie je bent, hoe je handelt, waar je kracht en zwakte liggen. Hoe kan ik als leidinggevende jou in je kracht zetten, hoe kunnen we als onderwijsteam elkaar aanvullen? En uiteindelijk: hoe vertalen we dat naar onze studenten? Zodat we gerichter aan studieloopbaanbegeleiding kunnen doen en bijvoorbeeld vroegtijdige uitval kunnen beperken.”

Sport is nog altijd een mannenwereld, sportonderwijs dito. Maar Kamping had bij haar aanstelling in 2014 niet het gevoel dat ze als enige vrouwelijke teamleider een bolwerk had te slechten. “We waren direct een team. En ik ken de sportwereld, hè. Ik mag dan op de Calo de softe studie BPT hebben gedaan, ik kom ook uit het wedstrijdzwemmen. Ik gedij wel met mannen om me heen. One of the guys? Als je dat zo wilt noemen, ja.”

Als ze dan toch een vrouwelijk kenmerk van haar leidinggeven moet benoemen? “Ik ben sensitief ingesteld. Ik ben iets minder hard, minder directief. Niet van: zo doen we het, bam bam bam! Uit mijn onderwijsteam krijg ik terug dat ik oog heb voor het welzijn van de collega’s. Ik probeer hen te motiveren en de collega’s zover te krijgen dat zij op hun beurt de studenten weten te motiveren. Hoe kan ik daartoe bijdragen, dat is de vraag. Door het beste uit de docent te halen, zodat die weer het beste uit de student haalt. Is dat vrouwelijk of is dat Marijke? Zeg het maar.”